Arkasından restoran tabii ki büyük rağbet görmeye başladı .
Minimalist Uzakdoğu havasındaki iç dekorasyonu, açık mutfağı ve ince detaylar çok hoşumuza gitti.
Restorana vardığımızda çoğu yabancıların olduğu ortam çok güzel ve dingindi…
Bir süre sonra Türklerden oluşan masalar çoğalmaya ve o dingin ve nezih ortam yavaş yavaş kaybolmaya başladı. Fakat lezzetler değil ..!
Öyle ki, bir süre sonra aynı masada iki kişi konuşamaz hale geldik. 3 masa ilerimizdeki masada yüksek tonlu konuşmalara başka masalar da katıldı ve bizleri bastırdı.
Konuşmalarda geçen bol bol İngilizce kelimeler ve konular sayesinde bu elit ve modern Türklerin(!) nasıl da ortamı bir kahvehaneye dönüştürdüğüne maalesef şahit olduk.
Halbuki hizmet veren elemanları, masa düzeni ile yiyecek ve içeceklerdeki detayları ne kadar da güzeldi…
Yabancı masalar bir süre sonra erkenden ayrıldılar bizde daha gürültüsüz bir ortam olan mutfağa yakın bölüme geçtik…
Bu sayede şef Fatih Tutak’ın her şeyi özenle seçilmiş lezzetlerini ve sunumdaki ince detaylarına daldık.
Daha sonrada mutfağı gezme ve arı gibi bir saat düzeninde çalışan ortamı görme imkanımız oldu.
Yıllarca uzakdoğuda çalışan Fatih Tutak çok güzel bir sentezle güzel bir ortam yaratmış . Tebrikler (!)
Gürültücü Türk misafirlerimize gelince, ne desek boş sanırım .
Sadece kültür noksanlığı diyebiliriz ..!
Onu da zaten hepimiz biliyoruz .
